domingo, 19 de agosto de 2012

MI SITIO

Hola a tod@s,

Sí, sé que todavía tengo el blog a medio hacer, pero agosto está pasando más rápido de lo que pensaba, por suerte, y no le estoy dedicando el tiempo que pensaba dedicar a mi nuevo blog.

Gracias por seguirme y por leerme. Dadme tiempo y dejaré el blog "niquelado",ok?

Ahora me apetecía compartir una reflexión con vosotr@s, a cerca de un post que escribí en El rincon de las palabras hace tiempo y que fué de los posts más leídos: " No encuentro mi sitio". Pues vereis, hoy , hablando con un buen amigo al que quiero mucho y por el que me preocupo a diario, ha sacado a relucir este tema, que no acaba de encontrar su sitio, que anda perdido y ha citado mi post para expresar sus sentimientos y todo ésto me ha hecho reflexionar. Ha pasado mucho tiempo desde que escribí aquel post y muchos cambios están teniendo lugar en mi vida desde hace un par de meses, casi tres. Pero, a pesar de todo el reciente caos, creo que puedo afirmar que he encontrado ese sitio en el que encajar que tanto anhelaba.

A veces buscamos culpables o responsables de nuestra desubicación y no nos damos cuenta que todo está en nosotros. Si todo nuestro al rededor está mal, no será que somos nosotros los que no estamos bien? No se si me explico, me cuesta expresar lo que estoy pensando. Lo que quiero decir es que no podemos pretender que todo cambie  y nosotros no poner de nuestra parte para que las cosas que nos disgustan cambien, me entendeis? Quejarse es muy fácil y cómodo, pero debemos dar un paso más y buscar soluciones, opciones que nos hagan la vida más agradable y creo sinceramente que primero debemos mirarnos bien a  nosoros mismos y ver si hemos de adaptar algo a la realidad presente para llevar una vida más plena, ya no digo más feliz, sino plena, digna, llena,etc.

Os decía que he encontrado un sitio en el que encajar y ha sido a la vez que he encontrado en mí misma una seguridad y unas ganas de actuar y de luchar que han hecho que  se activara en mí una especie de alerta que me ha avisado de que algo estaba en mis manos y que  éstas podian  coger a otras y caminar juntas en la lucha del día a día. He encontrado una palabra que define ese lugar y con la que me identifico bastante: activista. Sí, me defino como activista en salud mental. Soy colaboradora, voluntaria,  amiga, periodista pero todo me lleva a ser activista y luchar por los derechos del colectivo al cual pertenezco. Por eso me he embarcado en diferentes proyectos, porque creo  en la lucha, porque creo que no todo está perdido y aún hay mucho por hacer y porque me siento viva al colaborar con otras personas que comparten filosofía y ganas de cambiar el mundo que nos ha tocado vivir.

También hay que decir que me he dado cuenta de que lo que mejor me va para mi salud mental es estar ocupada y por eso también me he sumado a los proyectos, para estar ocupada, ayudar a otros y a la vez ayudarme a mí misma, para que os voy a engañar, hay algo de egoísmo en este altruismo.

Cabe deciros que he pasado mucho tiempo, años incluso, callada y ahora estoy con ganas de hablar, expresar, contar, gritar...y estoy más sincera que nunca, cosa que no a todo el mundo gusta pero por suerte tengo gente que me acepta como soy y que me valora y gracias a esta gente tiro pa´lante cada día.

No a todo el mundo le guste que le digan las verdades pero yo siempre he intentado hacerlo y ahora más que nunca. Yo  a menudo callaba mi opinión porque era minoritaria o porque pensaba que era mala idea, que no me aceptarian, no me entenderían, que no caería bien, que metería la pata y ante todos estos miedos optaba por callar. He callado y he callado hasta que he explotado y he sentido la necesidad urgente de hablar, de comunicar, de compartir. Yo misma me estoy adaptando a esta forma de ser, así que entiendo que no todo el mundo esté muy conforme. Estoy algo desbocada porque aun estoy aprendiendo a controlar estos impulsos,ya que la sinceridad también tiene su lado peligroso. Pero me siento contenta ante esta nueva Almu, es algo más fuerte, más segura, con ambiciones pero con los pies en el suelo, aunque, ahora que no nos escucha nadie, sigue estando un poco asustada pero se enfrenta a los miedos de la  mejor forma que sabe. Pide ayuda, escucha, lee, escribe, conversa, se enriquece, conoce, desconoce, acepta, odia, ama, se ilusiona, se decepciona, se frustra, se crece...vive el dia a día.

No se si ha quedado claro lo que quería compartir, me da la sensación de que estoy algo dispersa pero tenía muchas ganas de escribir.

En el docu de Nikosia, El revés del tapiz de la locura, una psicóloga dice que la revolución debe empezar por uno mismo y estoy totalmente de acuerdo. Ella se refería a la revolución de los locos, para luchar contra el estigma, los prejuicios, las etiquetas y yo lo aplico a la vida diaria de cualquiera de nosotros, locos o cuerdos.
No podemos esperar que cambie la sociedad por sí misma pero sí que podemos hacer algo para intentar cambiarla desde cada uno de nosotros. Yo os diría que estoy resurgiendo de las cenizas después de un golpe muy duro y que ahora me levanto ilusionada, aunque la herida aún no ha cicatrizado y a veces da molestias, pero me concedo el honor de seguir en la lucha por mí misma. Quiero que se escuche mi voz, que se conozcan mis opiniones, que se valoren mis ideas...quiero aportar, cambiar, construir, salvar, negociar, proponer, consolar, abrazar, llorar, cantar, actuar, hablar...vivir,simplemente vivir sin que la vida me duela.

Nikosia, Compañia Brots, Obertament, Activament, Grup de pensadors,Sarau, Mejores amigos España...me caí pero me he levantado. Contad conmigo como yo cuento con vosotros.

Noe, Buli, Montse S , Antonio V, Raúl, Maru, Isa, Paula, Chelo...Antonio Masegosa, Eu, Txell, Flavi, Sandra, Jordi Capdevila, Joan G, nikosianos en general...Dra. Prats, David, Marta...ya no me da apuro pedir ayuda así que desde aquí os digo que os necesito para seguir tirando pa´lante y que sepais que aquí estamos pa lo bueno y pa lo malo, y que, afortunadamente,  aún nos quedan muchos momentos por vivir juntos. Nuestros caminos se cruzaron en algún momento y la fuerza de la amistad, del cariño, de la comprensión, de la confianza ha hecho que sea una relación duradera a la que no quiero poner, al menos de momento, ningún fín.

Un abrazo y salud!!

ALMU.




6 comentarios:

  1. Adelante con tus luchas Almu!! La peor derrota dicen que es aquella en la que se han bajado los brazos y uno deja de luchar. Los que te queremos estamos ahí para disfrutar contigo tus victorias y llorar juntos esas derrotas, que no son otra cosa -como bien sabes- que percances de estar vivo, inconvenientes de ser buena gente.

    Abz!!

    ResponderEliminar
  2. Gracias Ruli, se que puedo contar contigo para seguir mi camino.Espero que tú tampoco bajes los brazos y sigas en la lucha, es necesario que todos peleemos por una vida mejor y cuantoas más seamos más fácil será y más conseguiremos.

    Un abrazo y salud!!

    ALMU.

    ResponderEliminar
  3. Hola Almudena. No dudes de que has encontrado tu sitio, te habrá costado más o menos, pero lo has encontrado. Ten en cuenta que persona ajenas al colectivo que mencionas tenían su sitio, se habían ubicado en esta sociedad mal llamada del bienestar y les han obligado a desubicarse. Han de dar un paso atrás, han de ir retrocediendo mientras tú has ido avanzando hasta llegar a encontrarte. Y actualmente, los desubicados se cuentan por millones, que irán aumentando progresivamente a medida que vaya pasando el tiempo. Sólo puedo decirte que disfrutes de tu situación, de haber encontrado tu sitio.

    ResponderEliminar
  4. Almu, felicitats pel teu Blog, per la teva lluita quotidiana i per compartir amb nosaltres els teus aprenentatges. Un gust llegir-te!

    ResponderEliminar
  5. Gràcies de nou Josep per llegir-me. Recorda que tenim un cafe pendent, mentrestant ens queden les xarxes virtuals per saber l´un de l´altre.

    ResponderEliminar
  6. Gràcies Activament per dedicar una estona a llegir el meu blog, encara està molt verd pero mica en mica li aniré donant forma.
    Una abraçada i salut!!

    ResponderEliminar